Biltong speurtocht 3 feb. 14

Als ik de woorden bil en tong hoor, en denk aan een combinatie van beiden dan word ik niet lekker. Maar combineer ze in Zuid-Afrika met elkaar en je krijgt Biltong, en dat is wel lekker! Het is namelijk een Zuid-Afrikaanse delicatesse die is gemaakt ban gedroogd vlees. Je moet het zeker een keer geprobeerd hebben als je het zuidelijkste puntje van Afrika bezoekt.

Vandaag was de eerste schooldag. Ik voelde me net weer een brugpieper die alles nog moet uitvinden. Van de weg naar de cafetaria tot de weg naar de lokalen. Want wat zijn die lokalen hier moeilijk te vinden. De wandelgangen lijken overzichtelijk tot je een lokaal moet vinden. Dan moet je namelijk door een deur waarachter zich een ware ‘maze’ bevindt. Trappen en smalle gangetjes vullen als snel je gezichtsveld. Iedereen loopt rond als een kip zonder kop. Zodra je de weg vraagt veranderen vriendelijke gezichten in onwetende gelaten.

Dan maar weer terug naar de International Office, waar onze vriend Joseph haast leek te wachten tot we zijn hulp weer nodig hadden. Zonder twijfel vertelde hij ons om achter hem aan te lopen. De ene gang na de ander kwam voorbij en uiteindelijk had Joseph een coördinator van onze opleiding gevonden. Zijn hoofd was getatoeëerd en in zijn linker neusvleugel zat een groot gat. Waarschijnlijk zat er op de plek van het gat ooit een soort tunnel-piercing maar nu zag het er vrij bizar uit.

De excentrieke leerkracht leidde ons naar een lokaal waar onze mentor aanwezig was. Een dozijn geïnteresseerde ogen volgde ons naar de plek waar we gingen zitten. Die ogen waren van onze nieuwe klasgenoten. Met hun ga ik de komende 147 dagen doorbrengen, spannend! Er misten trouwens nog veertien studenten, maar die komen nog werd ons verteld.

Na een uur waren we klaar. Ik kwam erachter dat twee van de geïnteresseerde ogen, bij een jongen hoorden die in Catsville verblijft. Daar wilde Sharon, onze rescidence manager, ons ook plaatsen! Let’s have a look. De jongen stemde in. Ik, hij, Charlotte en nog twee luidruchtige klasgenoten banjerde met Chico door de straten van Kaapstad. Ik heb bijna een oud vrouwtje van haar sokken gereden. Daarna reed ik bijna achterop een busje en als klap op de vuurpijl ben ik nog twee keer door rood gereden. Maar de Zuid-Afrikanen kijken daar niet gek van op. Ik rij dus gewoon net zo debiel als de rest.

Na de Chico-safari door de gekaapte stad kwamen we aan bij Catsville. Daar werden we net zo snel weer weggestuurd als dat we binnen kwamen lopen. Een forse dame met kort haar zei dat er geen plek voor internationale studenten is. Ik grapte nog dat het kwam omdat ik blank was maar dat werd niet echt gewaardeerd. Begrijpelijk in een land waar de relatie tussen blank en zwart zeer gevoelig ligt maar ik kon het weer een niet laten. Je kent me.

Torben was kwijt! De zelfstandig reizende Duitser. Hij moest plots zijn sim kaart inleveren bij de leraar. Die had Torben namelijk van hem geleend. Voordat het via sms gevoerde gesprek, tussen ons en de Duitser, beëindigd was kregen we geen antwoord meer. En we hadden geen plek afgesproken waar we elkaar weer zouden zien. Domste actie ever! Maar ja daar leer je ook weer van, dit gebeurt me nooit meer. Volgende keer spreek ik, van te voren, een duidelijke meeting point af.

Ik en Charlotte zaten naast Chico op een trap te wachten op de Oosterbuur. Na een uur was er nog geen spoor van hem te bekennen. Dan maar een ijsje halen voor afleiding. Dat ijsje was overigens heerlijk. Het softijs hier in Zuid-Afrika proeft heel anders, het echt is verrukkelijk! Nadat ik en Charlotte het ijsje naar binnen gewerkt hadden, onder het genot van de koele schaduw, zijn we maar teruggereden naar Bellville. We hoopten stiekem dat Torben één van de overvolle busjes ingekropen was en dat hij al thuis zou zijn. Veilig op de campus.

Niets bleek minder waar want toen we terug kwamen, was het slot van zijn kamer nog gesloten. Een ijzige stilte achter diezelfde deur verraadde zijn afwezigheid. Normaal heeft hij wel iets van muziek op staan of licht hij te snurken op zijn bed. Torben kennende komt hij toch wel veilig thuis. Dat hielden we ons maar voor om de hoop niet te verliezen. Er zal toch niets ergs met hem gebeurd zijn?

Terwijl ik aan het koken was hoorde ik ineens de voordeur van ons appartement open gaan. Het was Torben. Gelukkig, hij is veilig en niet beroofd of erger.