Dag 5, zondag 2 februari 2014 - Hectiek

De reis naar dit prachtige, warme paradijs was zwaar. De volgende keer vlieg ik niet meer met een overstap. Die overstap verneukt je echt. Ik heb nu al zin in de terugreis via Johannesburg (lekker positief).
Maar toen ik eenmaal aangekomen was, was de reis direct weer vergeten. De heerlijke temperatuur gleed langzaam over mijn gezicht. Ik ben er, Zuid-Afrika. Toen in en Charlotte aankwamen wisten we niet hoe we naar de campus moesten komen. Gelukkig stond er een klein kalend mannetje met een bord waarop onze namen stonden. A. Staal en C. Deetmers. Mijn naam was dus goed gespeld en bij Charlotte’s naam hadden ze de plank volledig mis geslagen.

Ons doel was om naar CPUT (Cape Peninsula University of Technology) in Kaapstad te gaan. Maar de kleine kalende man met de toepasselijke naam Mr. Kleins, vertelde dat hij ons naar Bellville zou brengen. Alleen daar was nog plek voor ons. De opleiding werd namelijk vorig jaar in Bellville gegeven maar is reeds verhuisd naar Kaapstad.

De accommodatie hier in Bellville is G-E-W-E-L-D-I-G. We zitten prachtig ruim en we hoeven een badkamer maar met zijn drieën te delen. In het centrum van Kaapstad schijnt de accommodatie slechter te zijn. Daar moet je een badkamer met wel twintig man delen, mij niet gezien.

Eergisteren zijn we langs CPUT in Kaapstad gegaan. Alleen de reis erheen was een avontuur op zich. Ik schreef net dat er drie kamers zijn in ons appartement. Die derde kamer wordt ‘bezet’ (heel toepasselijk) door een Duitser xD. Maar wel een hele toffe Duitser! Zijn naam is Torben en hij is lang en kleed zich vrij alternatief. Maar zoals ik al zei, het is een toffe gast.

Waar was ik gebleven… Oohja! Torben wist hoe we in Kaapstad konden komen met de bus. Je moet dan aan een klein busje denken waar je met zijn allen net niet bij elkaar op schoot zit. Een soort Dolmoes busje. Dat busje was net een safari, maar dan door de stad. Ik heb allemaal nieuwe dingen gezien!

Eenmaal in Kaapstad aangekomen, na anderhalf uur, moesten we naar de campus lopen. Ik had heel verstandig mijn nieuwe Hugo Boss schoenen aangetrokken. Erg slim in een land waar de crime rate op ongeveer 25 delicten per dag staat. De schoenen waren daarbij ook nog eens zo krap dat ik aan het eind van de dag blaren op mijn voeten had. Next time dus lekker mijn Birkenstocks aan.

De stad was prachtig en indrukwekkend. Moderne gebouwen zijn er gemixt met kastelen en oude straten. Alles staat kris kras door elkaar heen. Torben leidde ons naar de Universiteit, waar we als snel geholpen werden met e inschrijving door een aardige man. Door ons te helpen miste hij zijn pauze maar het maakte hem niets uit.

Op de terugweg hebben we een grote bus genomen. Daar werden we vergezeld door een Afrikaanse dame die ons erg interessant vond. Waarschijnlijk omdat we er zo toeristisch uitzagen. Van haar heb ik veel geleerd over de religies van Zuid Afrika. Na de grote bus moesten we nog tien minuten in een kleine bus. Maar om op de campus te komen moesten we eerst een brug op. Die brug bleek een obstakel voor het overvolle busje. Een vibrator is er volgens mij bij, zo hard schudde het busje heen en weer. Ik heb in lange tijd niet zo gelachen. En dat gold zo te horen ook voor de overige mensen in het busje.

Had ik al verteld over het kerkhof? Nee hea! Dat was echt indrukwekkend en haast bizar. We hebben serieus een dikke twintig minuten langs het kerkhof gereden. Dat komt omdat het kerkhof van Kaapstad wel vijf kilometer lang is. Het sterftecijfer ligt hier vrij hoog onder jongen mensen dus ik kan me voorstellen dat die er ook veel liggen. Het gaf een vreemd gevoel om al die graven zo te zien. De één heeft een prachtige steen en bij een ander graf staat een, zwaar door de elementen aangetast, kruisje vaak van hout.

Ook de slums zijn indrukwekkend. Dat zijn de achterbuurten of sloppenwijken. Daar reden we gister met onze Chico doorheen. Chico is een witte Volkswagen golf met een zacht karakter. We hebben hem sinds eergisteren en hij verrijkt ons Afrikaanse leven. Het besluit om zo snel mogelijk naar Kaap de Goede hoop te gaan was dan ook snel gemaakt. We hebben immers toch een auto.

Tijdens de reis daarnaartoe reden we dus door de slums. Huizen van golfplaten en pallets. Ze stonden tegenover dure huizen van mensen die wel geld en eten hebben. Na de slums reden we met zijn drieën door Fish Hoek. Een toeristisch gebied met golfbanen en speeltuinen. Toen we een bord zagen met Babboons erop, zijn we direct stil gaan staan. We zagen geen Bavianen maar wel een walvis! De natuur hier is zo ongelooflijk indrukwekkend.

We kwamen bij een checkpoint, voor 100 Rand per persoon mochten we het natuurpark in. Dat is ongeveer zes Euro, geen geld als je het mij vraagt. Vanaf die checkpoint moesten we nog een stuk rijden. We hebben ervoor gekozen om eerst naar Cape Point te gaan. Vanaf daar zijn we te voet naar de Cape of Good Hope gelopen.

Tussen die twee punten vonden we een prachtig strand waar verschillende surfers hun sport aan het beoefenen waren. De golven leken wel tien meter hoog maar als ik realistisch ben waren het er ongeveer vier. Ik durfde er eerst niet in te zwemmen, maar toen Torben gretig de golven in dook besloot ik om het ook maar te doen. WAT EEN ERVARING! Niet normaal. Het gevoel dat je de imponerende zee induikt met golven die met de minuut hoger werden gaf een kick!

Helemaal uitgeput kwamen we uit het water. Maar de reis zat er nog niet op. Op de heenweg hadden we navigatie, maar nu niet meer. En het begon al donker te worden. Als Chico uit zou vallen in de slums, in het donker dan waren we de sjaak geweest. We hebben er dus voor gekozen om de N1 te nemen, de meest veilige snelweg. Die moesten we wel eerst vinden. Gelukkig hebben we dat voor elkaar gekregen en zijn we voor het donker aangekomen.

Het was een prachtige dag, maar ik ben wel verschrikkelijk verbrand. Op naar de volgende 148 dagen!